Öğretmenlik kutsal mesleklerin en başında gelir. “Bana bir kelime öğretenin kulu, kölesi olurum”u şiar edinen bir kültürden geliyoruz. Doğru öğretmen yetiştirmeden, doğru kariyer planları yapmadan eğitimi düzeltemeyiz. Onlar mutlu değilse, ülke mutlu değildir.
Hepimizi yetiştiren, hepimize rol model olan, düştüğümüzde ayağa kaldıran, okumayı, yazmayı, sevgiyi, paylaşmayı, bilmediklerimizi öğreten, bildiklerimizi geliştiren, yönlendiren, hayallerimizi gerçeğe dönüştüren yaşam ve gelecek mimarıdır onlar...
İşte bu yüzden yüksek öğretmen okulları yeniden açılmalıdır.
Öğretmenlik sınav salonlarında değil, sınıfta olur.
Kariyer basamakları sınavla değil, adanmışlıkla şekillenir.
KPSS’yi kazanan iyi öğretmen de, kazanamayan kötü öğretmen mi?
65’le atanan iyi de, 85 ile açıkta kalan yetersiz öğretmen mi?
Bu mantığı göre, bir ara o atama döneminde, kendi branşında alım yapılmadığı için atanamayan KPSS Türkiye birincisi de kötü öğretmen miydi?
Öğretmen yetiştirme, atama ve kariyer sistemimiz tümüyle değiştirilmelidir.
Örneğin yeniden canlandırılmaya çalışılan köy okullarımıza yeni atanan öğretmenler değil, isteğe bağlı olarak, bu konuda en deneyimli öğretmenlerimizi göndermeliyiz.
Örneğin seçerken, atarken, yükseltirken ince eleyip sık dokuyalım ama sınıfa girdikten sonra asla ayrım yapmayalım.
Aynı kente, aynı okulda, aynı dersi veren öğretmenlerimizi ne özlük hakları, ne maaş ne de itibar açısından zerre kadar birbirinden ayırmayalım.
Öğretmenlerimiz için doğru olanı yapmak sadece vidanı bir görev değil, milli bir sorumluluktur. Çünkü onları geleceğimizin mimarlarıdır...
