Gençlerin sevmedikleri okulda ya da işte başarılı ve mutlu olmaları mümkün değil. Bunu bile bile onları istemedikleri okula, sevmedikleri mesleğe ve işe zorluyoruz. Daha da vahimi, sınavlarla, takdirle, teşekkürle, diplomayla onları avutuyoruz. Bu umut tacirliği daha nereye kadar devam edecek?
Lise kayıtları devam ediyor, üniversite tercihleri de yakında başlayacak.
Kaçı istediği bir liseye yerleşti, kaçı istediği üniversiteye, fakülteye girebilecek?
Elbette herkesin, her istediğine kavuşması mümkün değil ama lise türü ya da fakülte yelpazesi, yerel beklentilere ya da siyasete göre değil, ülke ihtiyaçları ve öğrenci tercihlerine göre şekillenmelidir. Yoksa ortaya mutsuz kuşaklar çıkar ki, bu da mutsuz ülke demektir.
İnsan gücü ve istihdam politikaları oluşturmak o kadar zor mu?
Öğrencileri ilgi, yetenek, beceri ve hayalleri doğrultusunda yönlendirmek varken neden ille de “sınav” diyoruz?
Eğitimin temel felsefesi mutluluk ve memnuniyet üzerine inşa edilmedikçe bu sıkıntılardan kurtulamayız.
Düşünen, soran, sorgulayan, üreten, geliştiren, pazarlayan, paylaşan, sorun çözen, kaynak yaratan, çalıştıkça, ürettikçe mutlu olan gençler yetiştirmek o kadar zor mu?
Gençlerimizi, diğer ülke gençleri ile kıyasladığımızda artıları, kesinlikle eksiklerinden çok daha fazla.
Keşke o yönlerini daha da geliştirebilsek.
Bakın o zaman hem kendileri, hem aileleri, hem işverenleri, hem de ülkemiz çok daha mutlu olacak.
Su elbette akıp yolunu buluyor ama bazen zaman alıyor.
Minik dokunuşlarla bu süreci hızlandırmak, doğru yönlendirmek bizim elimizde.
Yeter ki umut tacirliğinden vazgeçip doğru olanı yapmaya odaklanalım. Gerisi kendiliğinden gelecektir…
