Bir kazanıyor üç harcıyoruz, üç üretiyor beş tüketiyoruz, işsizlikten kırılıyoruz iş beğenmiyoruz, hem kızıyor hem alkışlıyoruz, hem her şeye karşıyız hem her şeyi destekliyoruz, en önemlisi yanlış dediğimiz ne varsa en çok kendimiz yapıyoruz.
Atasözlerimiz, okullarda hemen her derste öğretirlerdi.
Herhangi bir konuda, bir anda onlarca atasözü aklımıza gelirdi.
Şimdi neredeyse onlar da yok unutuldu gitti.
“Ayağına yorganına göre uzat” deyimi sanki tam da bugünler için söylenmiş.
Çok ciddi bir ekonomik kriz söz konusu.
Peki yangına körükle gitmenin ötesinde ne yapıyoruz?
İşte asıl önemli olan konu bu?
Üretimde frene, tüketimde gaza basmaya daha ne kadar devam edeceğiz?
Üretim hem de her konuda üretim şart!
Yoksa sadece tüketici konumunda kalır, üretmeden tüketmeye devam ederiz ki bu da bizi daha da yoksullaşmanın ötesinde bir işe yaramaz.
Önceki çağları yakalamamız gerçekten de çok zordu ama Bilişim Çağı’nı hâlâ bir yerden yakalayabiliriz.
Keşke bu konuyu biraz daha ciddiye alabilsek, sorunlarımızı samimiyetle sorgulayabilecek.
Örneğin eğitim yerle bir oluyor eğitimciler suspuslar, ekonomik kriz var deniliyor sağlıklı değerlendirme yapan yok.
Peki ama üniversiteler böyle durumlarda konuşmayacaklar da ne zaman konuşacaklar?
Karmakarışık olan kafaları böylesi zamanlarda berraklaştırmayacaklar da ne zaman biz de varız diyecekler?
Bilim ve üretim olmadan kalkınamayacağımızı,
refah toplumu olamayacağımızı,
demokrasimizi, yargımızı, medyamızı, ARGE’mizi güçlendiremeyeceğimizi üniversiteler söylemeyecek de kim söyleyecek?
Akıl ve bilim toplumu olmadan zoru başaramayız!..
