Öyle de olsa, yine de Çocuk Bayramı olan tek ülkeyiz. Gurur verici.
Peki, bu tek başına yetiyor mu?
İşte bunu bugün iyice sorgulamalıyız.
Türkiye Cumhuriyeti kurulduğu ilk günden itibaren en büyük hedeflerimizden biri de dünyanın en ileri ülkeleri seviyesine gelmektir.
Bir an için fazla uzağa gitmeden Avrupa’daki çocuklarla kıyaslayalım.
Onlar mı şanslı yoksa bizimkiler mi?
Bırakın sosyoekonomik göstergeleri, sadece eğitimi ele alalım.
Bizimkiler iyi okullara girebilmek için ne büyük çabalar harcıyor, onlar hazıra konuyor.
Ne dershane, ne özel ders, ne de rüyalarına giren testler.
Hem çok iyi bir eğitim alıyorlar. Hem de bayramları olmasa da çocukluklarını doyasıya yaşıyor, mezun olduklarında da iş bulabiliyorlar.
Biz yetişkinlerin çocuklarımıza bırakacağımız en iyi miras bu olmalıydı.
Atatürk’ün, 23 Nisan’ı Çocuk Bayramı olarak ilan ederkenki öngörüsü, muhtemelen buydu. Yılda bir kez de olsa, “Çocuklarımız için ne yaptık?” sorusunu akıllara getirmekti.
O, sağlığında çocuklar için çok şey yaptı. Yetmedi, gelecekte de onları unutmayalım, hep düşünelim diye 23 Nisan’ı bayram ilan etti.
Çocuklar gülsün, eğlensin, yetişkinler de bütün bir yıl boyunca unuttukları çocukları hatırlasın diye.
23 Nisan, Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı olmanın yanı sıra aynı zamanda onları hatırlama ve onlara hesap verme günü. Tabii eğer onları hâlâ ciddiye alıyorsak!
Sokağa çıkma yasağı olduğu için zaten evdeyiz ve fazlasıyla zamanımız var.
Gelin, bugün, hep birlikte, çocuklarımız için ne yaptık, bundan sonra ne yapacağız sorusuna cevap arayalım. Samimiyetle ve hiç mazeret üretmeden.
Bugün yine hamaset nutukları atılacak. Onları ne kadar sevdiğimiz ve önemsediğimiz söylenecek. Diğer ülkelerdeki yaşıtlarıyla muhtemelen hiç kıyaslanmayacak. Kıyaslansa bile çok daha olumsuz koşullarda yaşayanlar örnek gösterilecek. Oysa bugün onlara hesap verme günü. Ülke olarak, politikacılar olarak, eğitimciler olarak, veliler ve medya olarak onlar için ne yaptık?
Eğer bugün, doğru bir durum tespiti yaparsak, bir sonraki ve ondan sonraki 23 Nisanları çok daha büyük coşkuyla kutlayabiliriz. Hem de şimdiki gibi yüzümüz kızarmadan!
