Eğitimde neden sürekli patinaj yapıyoruz?

Nitekim çıkıyor da...
Hemen her konuda sayılar ikiye katlandı.
Örneğin üniversite sayısı 100’ün altındaydı, 200’e yaklaştı.
Üniversite olmayan ilimiz kalmadı. Neredeyse her ilçeye bir meslek yüksekokulu açıldı.
Zorunlu temel eğitim 8 yıldı, 12’ye çıktı.
Tüm liseler anadolu lisesi oldu.
Kız öğrencilerde okullaşma oranı bugüne kadarki en yüksek rakamlara ulaştı.
Okul öncesi eğitimde rekorlar kırılıyor...
Madalyonun bir yüzünde bunlar var. Peki, öteki yüzünde neler görünüyor, bir de onlara bakalım...

Kalite erozyonu var mı?
Sınıfta kalma neredeyse kaldırıldı. 8-9 zayıfı olan bile sınıfı geçiyor.
PİSA değerlendirmelerine göre Avrupa’nın en kötüsüyüz.
Üniversite giriş sınavlarında özellikle Fen ve Matematik’te lime lime dökülüyoruz.
Okullarda yer kalmadığı için büyük kentlerdeki neredeyse tüm okullarda ikili eğitime geçildi.
Üniversite diplomasının hiçbir anlamı kalmadı. Her üç mezundan biri işsiz.
500 bin öğretmen fazlamız, 200 bin öğretmen açığımız var.
Zorunlu eğitim çağındaki çocuklar bile açık öğretime yönlendirildi.
Yanlışsız sınav yapamıyoruz. Puanlar yargı kararıyla sürekli yeniden hesaplanıyor...

Niye böyleyiz?
Milli Eğitim bakanları ortalama her iki yılda bir değişiyor.
Gelenlerin o güne kadar, gidenlerin de ondan sonra eğitimle uzaktan yakından hiçbir ilgileri olmuyor.
MEB’in karargâhı konumundaki Talim Terbiye Kurulu hepten etkisizleştirildi.
Devletin olmadığı gibi siyasi partilerin de eğitim politikaları yok. Aynı iktidar döneminde bile bir bakanın yaptığını, bir sonraki gelen çöpe atıyor.
Eğitim, bilim, çocuk ve gençler, tıpkı iktidarlar gibi muhalefetin de umurunda değil.
Öğretmen liselerinin kapısına bir kez daha kilit vuruldu.
Bir kurumda, parlamentoda sınırsız süre görevde kalabilirsiniz ama okul yöneticisi ya da rektör olamazsınız...
Milli Eğitim şuralarına katılım bakanların keyfiyetini bağlı hale geldi.
Aile büyükleri için hemen her şey sandıkta tercih nedeni ama çocuklarının geleceği hiç akıllarına gelmiyor.
Medyanın eğitim bakış açısı da yok gibi. Hemen her konuya yönelik 3, 5, 8 sayfa açıyorlar ama sınav dönemleri dışında eğitimi, bilimi, gençliği ara ki bulasınız...

Nasıl yol alırız?
Eğitimde, mehter takımı gibi iki ileri bir geri gitme yönteminden ne zaman vazgeçeriz? Bu soru kırk yıldır soruluyor ve cevabı hâlâ bulunabilmiş değil.
Zor mu ya da cevabı yok mu?
Ya da kimilerinin iddia ettiği gibi bu sorular özellikle mi cevapsız bırakılıyor?
Böyle bir ortam birilerinin işine mi geliyor?

Haberin devamı için tıklayınız !