Öğretmeni, öğretmenliği hiç ama hiç kimse hafife almaz. Çünkü o mesleklerin en kutsalıdır.
Ailemizden sonra üzerimizde en derin iz bırakanlardan birisi de onlardır.
Bir çocuğun yaşamı boyunca karşısına çıkacak en büyük şans, onu keşfedecek bir öğretmendir.
“Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum”, “İlim Çin’de de olsa gidip alınız”, “Hiç okuyan ile okumayan bir olur mu” ile yoğrulmuş bir kültürden ve inanç sisteminden geliyoruz.
Bu yüzdendir ki öğretmenlerimizin kalbimizde ve başımızın üzerinde her daim yerleri vardır…
Öğretmenler geleceğin mimarlarıdır. Onlar ne kadar mutlu, donanımlı, liyakatli, erdemli olurlarsa, geleceğimiz o denli güçlü olur.
Bu sadece bizde değil, dünyanın her yerinde böyledir ve böyle olmaya da devam edecektir.
Şimdi bu çerçevede yaşanan “mülakat krizine” bir kez daha göz atalım. Nerede hata yapıyoruz sorusuna hep birlikte cevap arayalım…
Robotların eğitim ve yargıdaki rolüne yönelik bir toplantıya katılmıştım. Özeti şuydu:
Robotlar ödevleri değerlendirmede, sınavları okumada, savcı ve avukatların yaptıkları görevlerde, öğretmenlerin ve yargı mensuplarının üzerlerindeki yükü önemli ölçüde alabilirler ama bir hakimin vicdani kanaatini, bir öğretmenin şefkatini asla gösteremezler. Bu yüzden de hakim ve öğretmen olamazlar, olsalar da bir şeyler hep eksik kalır!..
Dönelim jüriye, 45 dakikalık öğrencisiz bir süreçte, bir öğretmenin öğrenciye bakışını, şefkatini, toleransını, sabrını, empatisini, sızlayan vicdanını, kırılan kalpleri tamirini ve en önemlisi de dışarıdaki sorunları nedeniyle kendini derse veremeyen öğrenciyi derse döndürmek için verdiği çabayı nasıl göreceksiniz, nasıl ölçeceksiniz, nasıl değerlendireceksiniz?..
Öğretmenliği sıradan bir memuriyetle aynı kefeye koyamazsınız. Onlar 8/5 çalışan, işten çıktığında görevi sona eren çalışanlar değil. 7/24 akılları öğrencileriyle, eğitimle, meslekleriyle iç içe olan yorgun savaşçılardır.
Öğretmenlik diplomayla, sınavla, jüriyle hak edilen bir hak değil, bir sevdadır. O sevda yoksa gerisi teferruattır…
Yanlış karar Ankara’dan döner
Hangimiz hata yapmayız ki?
Sorun hata yapmak değil, hatada ısrar ve aynı hatayı bir kez daha denemektir.
Mülakat konusunda “pardon” deyip, yeni arayışlar içerisine girilseydi, bugün bu noktaya gelinmezdi.
Hâlâ da geç kalınmış değil.
Bu sistemi dayatanlar, belli ki ya hiç derse girmemişler ya da verdikleri dersi ve en önemlisi de öğretmenliği hiç ciddiye almıyorlar.
Bu mesleğe gönül verenler çok iyi bilir ki hiçbir öğretmen, ciddi bir ön hazırlık yapmadan elini kolunu sallayarak derse gitmez.
Hiçbir öğretmen yardımcı ders materyalleri olmadan dersi çok daha verimli hale getiremez.
Hiçbir öğretmen karşısında öğrencileri olmadan motive olamaz.
Hiçbir öğretmen, öğretmenliğinin sorgulandığı bir ortamda kendisi olamaz...
Öğretmen adaylarının, öğretmen olup olamayacağına, son dakikada değil o diplomayı vermeden önce karar verilir.
Mezuniyet öncesi kurulacak jürilerde herhangi birileri değil, onları eğiten hocaları olmalı, içlerinde bu ünvanı hak etmeyenler olduğunda da onlara hesap sorulmalıdır!
Yanlış karar Ankara’dan döner
Hangimiz hata yapmayız ki?
Sorun hata yapmak değil, hatada ısrar ve aynı hatayı bir kez daha denemektir.
Mülakat konusunda “pardon” deyip, yeni arayışlar içerisine girilseydi, bugün bu noktaya gelinmezdi.
Hâlâ da geç kalınmış değil.
Bu sistemi dayatanlar, belli ki ya hiç derse girmemişler ya da verdikleri dersi ve en önemlisi de öğretmenliği hiç ciddiye almıyorlar.
Bu mesleğe gönül verenler çok iyi bilir ki hiçbir öğretmen, ciddi bir ön hazırlık yapmadan elini kolunu sallayarak derse gitmez.
Hiçbir öğretmen yardımcı ders materyalleri olmadan dersi çok daha verimli hale getiremez.
Hiçbir öğretmen karşısında öğrencileri olmadan motive olamaz.
Hiçbir öğretmen, öğretmenliğinin sorgulandığı bir ortamda kendisi olamaz...
Öğretmen adaylarının, öğretmen olup olamayacağına, son dakikada değil o diplomayı vermeden önce karar verilir.
Mezuniyet öncesi kurulacak jürilerde herhangi birileri değil, onları eğiten hocaları olmalı, içlerinde bu ünvanı hak etmeyenler olduğunda da onlara hesap sorulmalıdır!
