Her bir kontenjan devlete ve millete on binlerce liralık yük getiriyor.
Boş kalan her kontenjana harcanan para ile işsiz bir gencimize iş sağlayabiliriz.
Üstelik bu boş kontenjanlar bir yıllık bir maliyetin ötesinde, iki ila beş yıl arasında bir yük getiriyor. Ama buna rağmen, hemen her yıl yüz binlerce kontenjan kalıyor ve ülke olarak bu vahim tabloyu sadece ve sadece seyrediyoruz…
Tek kayıt almayan bölümler var. Bu bölümlerin açılmasını kim istedi, öğrenime başlama izinleri kim verdi, dolmayan kontenjanlara ve çok daha fazlasına kim seyirci kaldı?
Hem çok konuda “Bir bir milli sorun” ya da “Beka meselesi” diyoruz ya işte asıl söylenmesi konu bu ama maalesef hiç birimizin umrunda değil!..
Peki bu konuda ne yapabiliriz?
Yüksek sesle düşünelim ve önerisi olanlardan katkı bekleyelim. Belki dikkate alan birileri çıkar. Belki de ileri “ama bu konuda hiç kimse bizi uyarmadı ki” demekten utanılır…
İşte akla ilk gelen öneriler:
. Lise ve üniversiteler yeniden yapılandırılmalı ve sınav artı diploma odaklı eğitim yerine, insan gücü, istihdam ve gelecek projeksiyonları çerçevesinde üretim odaklı eğitime geçilmelidir.
. Yeni öğretim kurumları ya da yeni bölümler açılırken, farklı tercihler, değil, ülke ihtiyaçları ve gençlerimizin ilgi, yetenek ve hayalleri dikkate alınmalıdır.
. İlgi görmeyen öğretim kurumu ve bölümler hiç zaman geçirilmeden ya öğrencilerin ilgi göstereceği bir hale getirilmeli ya da fiziki kapasiteleri farklı öğretim kurumlarına devredilmelidir.
. Okul çeşitliliği ve meslek yelpazesi kesinlikle genişletilmelidir.
. Tek tip öğretim kurumları yerine mesleklerin niteliklerini göre değişen modüler eğitim sistemlerine yönelinmelidir.
. Umut tacirliğinden artık vazgeçilmeli ve doğan her çocuğu üniversite kapısına yığmaktan imtina edilmelidir.
.En önemlisi de doğru bir durum tespiti yapıp, adil ve kalıcı bir çözüm için kafa yorulmalıdır.
.Yoksa yeni çağa uyum sağlamamız hiç ama hiç kolay olmaz...
