Çalışan yorulmaz...

Çalan telefon hiç çalmayandan, çok işi oluyor olmak da yapacak hiçbir iş olmadığı için sıkıntıdan patlamaktan daha iyidir. Bazen bir dakikalık iş için bir saat tartışır, bir lira az vermek için 100 lira harcarız. İnsanı asıl yoran da çalışmak değil bunlardır.
Eğitim hedefi, dünyanın neresinde olursa olsun tüm bireylere öncelikle bir bakış açısı, bir düşünme yöntemi ve en önemlisi de bir yaşam tarzı kazandırmaktır.
Peki bunu ne ölçüde yerine getiriyor?
Sınavlardaki başarı oranlarından önce asıl bunu tartışmamız gerekmez mi?
Örneğin neden hemen herkes negatif?
Örneğin neden hemen herkes hiç kimseye güvenmiyor?
Örneğin neden hemen herkes kendi doğrularının da yanlış olabileceğini düşünmüyor? Örneğin neden hemen herkes sormuyor, sorgulamıyor, yeterince düşünmüyor?
Müfredat programları hazırlanırken ya da yeni bir ders açılırken, kazanımları üzerinde uzun uzadıya kafa yorulur.
Bu derslerden kimi akademik ve fiziki gelişim, kimi psikolojik donanım, kimi de entelektüel birikim ve toplu yaşam kültürü içindir. Yurttaşlık kazanımları ise olmazsa olmazların başında gelir.
Bu hedeflerin neredeyse tamamına yakınını çöpe atıp sadece sınavlara odaklanmak, yanlışlardan en büyüğüdür ve biz bunu hiç sorgulamadan yarım asırdır bıkadan, usanmadan devam ettiriyoruz.
Akademik başarı yerlerde sürünüyor, en mutlu olması gereken sınav köleleri bile mutsuz. Moral ve motivasyonumuzu ise ne siz sorun ne biz anlatalım.
Su akıp yolunu buluyor ama bu kaçımız için geçerli?..