Bırakın iktidarı her bakan değiştiğinde eğitimde yeni rüzgarlar esiyor. Değişim şart mı? Şart ama değişim olsun diye de değişime gidilmez. Asıl önemli olan istenen bu değişiklikler dünün zaafı mı yoksa geleceğin olmazsa olmazların mı?..
“Nasıl bir eğitim?” sorusunun cevabı dün farklıydı, bugün çok daha farklı, yarın ise bugün için hiç öngörülmeyen çok daha farklı boyutlarda olabilir.
Peki bunu hazır mıyız?
Daha da önemlisi dünyanın değiştiğinin farkındaymıyız ve bu değişim, bu gidişat, bu gereklilik umurunuzda mı?
Görerek, dokunarak, yaşayarak ve en önemlisi de üreterek yaşama katkı sağlayacak bir eğitim modelinin zamanı geldi de geçiyor!
Peki söz konusu müfredat değişikliğinde bunun izlerini görebiliyor muyuz?
Evet demek mümkün değil.
Bu o kadar zor mu?
Kolay olmadığı kesin ama çok daha stratejik olanı buna hepimizin inanması gerekiyor.
Eğitim reformları ne kadar güçlü olursa olsun, öğrenci, öğretmen ve velilerin beğenisini kazanmadıysa, onların olurunu almadıysa yani sürdürülebilir hale gelmediyse, ayakta kalması mümkün değil.
Eğitim bilimciler, sosyologlar, fitüristler, psikologlar ve diğer bilim insanları bunun için var. Bu noktada derslerini çok iyi çalışıp, siyasileri bilgilendirmeleri gerekiyor ki, onlar da doğru olanı yapsınlar...
İhtiyaçları doğru belirlemez ve doğru hedefler koyamazsak boşa kürek çekeriz.
Mevcut eğitim sistemimiz tıpkı keçiboynuzu yemek gibi. Bir gram bal için 100 gram posa çiğnemeniz gerekiyor.
Öğnencilik döneminde onlarca ders görüp, onbinlerce test çözüp, yüzlerce sınava giren gençlerimizde eğitimin bıraktığı tortu ne?
Sınav odaklı eğitimde 50, 100 bin kişi mutlu olsun diye milyonlarca öğrenciyi, anne babayı, bilgi hamalı yapmakla kalmayıp stresin her türlüsüyle perişan ediyoruz.
Oysa herkesin başarılı ve mutlu olacağı bir alan mutlaka var.
Keşke biraz da buna kafa yorsak.
Çocuklarımızı başka biri yapma yerine onları kendi kimlikleriyle geliştirmeye çalışsak.
Bu o kadar zor mu?..
