Eskiden mesleklerin ve kurumların itibar endeksleri yayınlanırdı. İlk sıralarda hep belli meslekler ve kurumlar olurdu. Zaman içerisinde çok büyük değişimler yaşandı. En tepedekiler en altlara indi ama öne çıkan yeni meslekler ve kurumlar maalesef olmadı.
Mesleklerin ve kurumların itibarı çok önemli.
Bunu kazanmak çok zor ama kaybetmek bir o kadar kolay.
İtibarsızlaşma önce sayılarını artırmakla başladı.
Örneğin herhangi bir meslekte istihdam potansiyeli 100’ken siz 300, 500 mezun verirseniz, o mesleğe sahip olanlar kolay iş bulamayacakları gibi “ne iş olsa yaparım abi” duruma düşerler ki o da erozyonun en önemli gerekçelerinden birisi olur.
Yine aynı şekilde eğitim kalitesi dibe vurdukça ya da olabildiğince arttıkça itibar endeksi de aşağı-yukarı yönde hareket etmeye başlar.
Kurumların duruşu, saygınlıkları ve icraatları da, itibar konusunda önde gelen kriterlerdir.
Örneğin ÖSYM!
Bir ara sadece ülkemizin değil dünyanın en itibarlı kurumlarından birisi olarak gösteriliyordu. Öylesine süreçlerden geçti ki çok yara aldı.
Toparlanma sürecine girdi gibi ve umarız devamı gelir.
Böylesi kurumların asla yıpranmamaları gerekir.
Örneğin öğretmenlik.
En itibarlı mesleklerden birisiydi.
Hala da öyle ama öylesine yıprattık ki öğretmenler, öğretmen olduklarına pişman hale geldiler.
Meslek odalarına, sendikalara ve diğer ilgili kurumlara bu yönde çok önemli görevler düşüyor.
Elbette pek çok konuda öncü olmaları gerekir ama birinci öncelikleri mesleklerinin ve o meslek mensuplarının itibarını korumak olmalıdır.
İtibar da tıpkı para gibidir. Değeri artıkça değer kazanır, düştükçe de dibe vurur.
Eğitim ve öğretim sürecinde sık sık sözü edilen değerler manzumesinden biri de itibardır ve onun nasıl elde edileceğinden, nasıl korunacağına kadar tüm ayrıntılar, zorunlu eğitim çağında tüm çocuklarımıza mutlaka kazandırılmalıdır...
