Eğitim, çocuklarımızı değiştirmek için değil, geliştirmek için vardır. Oysa şu anki dayatmacı eğitim sistemi, onları bambaşka biri yapmaya çalışıyor. İstedikleri okula gidemiyor, istedikleri mesleği seçemiyor, öğrenim gördükleri alanda çalışamıyorlar.
Her çocuk farklıdır.
İlgileri, yetenekleri, hayattan beklentileri ve en önemlisi de hayalleri asla birbiriyle örtüşmez.
Biri için doğru ya da yanlış olan, diğeri için de doğru ya da yanlış değildir.
Bireysel eğitim modellerinin öne çıkması bu yüzdendir.
Ama bütün bunları göz ardı edip hepsine aynı sistemi dayatmak, yaptığımız hataların en büyüğüdür.
Peki okulda böyle de evde, iş yerinde, sokakta farklı mı?
Bugünün dünyasında en önemli yetenek, “yaratıcılık”ken,
“Otur oturduğun yerde eski köye yeni adet getirme”,
“icat çıkarma”
atasözleri, başka hangi ülkenin literatüründe böylesine köklü yer edinebilmiştir kendisine?..
Çocuklarımızın üzerinde öylesine mahalle baskısı oluşturduk ki, onlar bile ne isteyeceğine, neye karar vereceğine şaşırdılar.
İstedikleri mesleği değil,
popüler olanı,
daha çok kazandıranı,
iş bulma garantisi daha yüksek olanı tercih eder hale geldiler...
Giydikleri elbiseler, taktıkları aksesuarlar, takıldıkları platformlar, seçtikleri sözcükler kendi beğenilerinden çok karşı tarafın hoşuna gidecek olanlar.
Mütevazi olduklarında, hoşuna gidenleri yaptıklarında, sınırlarını bildiklerinde onları aşağıladık, abartıya kaçtıklarında alkışlayıp, mutsuz olduklarında ise acımasızca eleştirdik.
Onlara kendileri olma fırsatı verilmedi, verilmiyor, verilmeyecek gibi de gözüküyor.
Oysa onlar kendilerini keşfedip geliştirdiklerinde çok daha mutlu olacaklar.
Yoksa öncelikli istediğimiz bu değil mi?..
