Kolejler kıvranıyor?

Özel öğretim kurumlarında ekonomi eğitimin önüne geçti. Veliler ücretlere yapılan ve yapılacak zamdan, öğretmenler maaşlarının yetersizliğinden, okul sahipleri de çarkın artık zor döndüğünden şikayetçi. Öğrencilerin yeterince mutlu olduğunu söylemek ise abartılı olur.
Durum böyle olunca da zaten tartışmalı bir konumda olan özel okulculuk daha da tartışmalı hale geldi.
Devletin bu noktada, tüm tarafları rahatlatacak bir düzenlemeye gitmesinde sonsuz yarar var.
İş işten geçtikten sonra yani kriz çıktıktan sonra yapılacak şip şak bir düzenleme yerine şimdiden cansuyu verilse sanki çok daha iyi olur!..
Kabahatlı değil sorun çözen arıyoruz.
Bulduğumuzda hep birlikte onu ayakta alkışlamaya hazırız...
Özel okullardaki mutsuz her öğrencinin gideceği tek yer devlet okulları ve onların sırtındaki yük zaten çok fazla. Bu da onlara yeni yük getirmenin ötesinde bir işe yaramaz.
Dahası çocuğunu özel okula gönderen her veli varlıklı değil.
Pek çoğu her türlü harcamasını kısıp, çocuğuna daha iyi bir gelecek sağlamanın peşinde.
Özel okulların bazıları çok iyi para kazanırken bazıları da var ki ayakta zor duruyor.
“Batan batar, ayakta kalanlar yola devam eder” mantığı, sektörü daha da zora sokmanın ötesinde bir işe yaramaz.
Özel öğretim kurumları dünden bugüne bir araya gelemediler. Güç birliği yapamadılar. Sorunlarını, herkesin anlayacağı dilde herkese anlatamadılar. Öğrenci, öğretmen ve veli memnuniyetinin giderek azalmasını yeterince ciddiye almadılar.
Öylesine hızlı büyüdüler ki, ekonomik nedenlerle zorunlu bir küçülme olasılığını hiç göz önünde bulundurmadılar.
Bu konuda çok daha kapsamlı ve bir o kadar da gerçekçi inceleme yapılmalıdır.
Yapılmalı ki sadece bazılarının değil hepsinin yüzünü güldürecek adımlar atılsın.
Örneğin üç milyon kapasitesi olan özel okullarda kontenjanların yarısı neden boş?
Eğitime bir bütün olarak baktığımızda bir yanda devlet okullarında 50, 60 kişilik sınıflar, öte yanda 8, 10 kişiyi zor bir araya getiren özel okullar! Parası olan bile kolejleri tercih etmiyorsa neden?
Güven, misyon ve vizyonları mı, dershaneden bozma olmaları mı, solo kültürel çevre mi, öğretmen ve eğitim kalitesi mi, dersaneye mecbur kalmalari mı ya da başka nedenler mi?..
Eğitimi biz ciddiye almazsak kim alacak?..