Sınav sonuçları açıklandıkça başarılı öğrencileriyle gurur duyan okulların, valilerin ve kentin diğer ileri gelenlerinin tebrik mesajlarına, ilanlarına, sevgi gösterilerine şahit oluyoruz. Elbette olması gereken bir şey. Peki ya diğer öğrenciler ve eğitimin genel hali?
Birinin sevinip, diğerlerinin üzüldüğü bir sisteme, “iyi” demek mümkün değil.
Başarısıyla gurur duyulan öğrenciler de bizim üzüntüsünden sokağa çıkamaz hale gelen öğrenci de bizim.
Açıklamada bulunurken diğer öğrencileri de düşünmekte yarar sonsuz var.
İçlerinde ileriki sınavlarda ve özellikle de hayatta başarılı olacak daha pek çok öğrencinin bulunduğunu asla göz ardı etmeyelim. Motivasyonlarını bozmayalım.
Yaşam sınavlarla dolu. Hepsini kazanmak çok zor. Yok mu?
Elbette var.
Asıl önemli olan yüzde kaçı bu sevinci, bu mutluluğu yaşıyor, daim kılıyor ve bunun için hangi bedelleri ödüyor?
Örneğin çocukluğunu, gençliğini, özgürlüğünü ne kadar yaşayabiliyor?
Başarı odaklı eğitim sistemleri, dışarıdan bakıldığında örnek model olarak algılansa da, eğitimin özü, her çocuğun başarılı olabileceği bir alanın olduğu gerçeğine dayalıdır.
Akademik başarısı yüksek öğrencilere sahip çıkıp, diğerlerini göz ardı etmek hele hele başarı olabilecekleri alanları saptayıp, onları geliştirme yönünde hiç bir çaba sarf etmemek eğitim adına bir utançtır.
Her çocuk bizimdir ve istisnasız hepsi de mutlu olmayı hak ediyor.
Yeter ki kendilerini doğru yönlendirelim, arkalarında duralım, morallerini bozmayalım.
Eğer ortada bir başarısızlık varsa, bu onların tembelliğinden çok, bizim hatalarımızdandır...
