Ne zaman yorgunluktan bitkin düşmüş, gözleri kaymış bir öğrenci görürseniz bilin ki o sınavlara hazırlanıyordur. Peki buna değiyor mu? Bu sorunun cevabını en doğru, eminizki bir önceki sınavlara hazırlananlar verecektir!
Üniversitelere girişte barajlar kalktı, liselere girişte ise sınavla öğrenci alan okulların sayısı yüzde onlarda!
Üniversitelerin tıp, hukuk, mühendislik gibi puan barajı bulanan fakültelerin toplam kontenjanı da toplam aday sayısının yüzde beşini geçmez!
Peki o zaman bu bu kaynak israfı, zaman israfı, hayal israfı ve en önemlisi de bu yorgunluk niye?
Erken ve doğru yönlendirme ile hayal tacirliğine son verilse başvuru sayısı azaltılmaz mı?
Siyasi irade sınavlar azalsın dedikçe sayısı ve katılan sayısı neden artıyor?
Daha doğru, daha güvenilir, daha seçici, daha adil, daha yönlendirici bir yerleştirme sistemi için yeterince kafa yoruluyor mu?..
Gelecek Beklentileri ve Sınavlar?
İşte milyonlarca evde yaşanan sınav bataklığından bir örnek. İstediğimiz bu mu?
. Sınava hazırlanan iki çocuğum var, evimiz dershaneye döndü. Akşamları evin içi sıcak bir aile yuvasından çok dersane etüd merkezi gibi. Bitmeyen deneme sınavları, ödevler, sınavlar, çocuklarımın canı çıkıyor. Çok üzülüyorum bi hallerine. Yaşayamadıkları çocuklukları, gençlikleri ellerin kayıp gidiyor…
. Öğrenciler özgür oldukları ortamlarda daha yaratıcı olurlar, kendilerini daha iyi geliştirebilirler. Sınav baskısı yüzünden kendileri değil bambaşka bir kişi oluyorlar…
Sınavların yarattığı baskıdan, değersizleştirmeden, adil olmamasından yakınmayanımız yok gibi.
Peki o zaman neden kurtulamıyoruz ya da sıradanlaştıramıyoruz?
Ciddiye almıyoruz da o yüzden.
“Böyle gelmiş, böyle gider” mantığı, duran saatin günde iki kez doğruyu gösterdiği örneğinde olduğu gibi bazen işe yarayabilir ama daha çok büyük yanılgıları da beraberinde getirir…
Ne olur artık şu sınav işini ciddiye alalım.
Olmasın mı?
Elbette o olsun ama bu boyutlarda değil!..
