YKS, LGS, KPSS, TUS, DGS benzeri sınavlara her yıl 10 milyonu aşkın aday giriyor. Sınavlar
için harcanan zaman ve paranın ise haddi hesabı yok. Moral ve motivasyonun yarattığı enkaz
ise hiçbir şeyle ölçülemez. Peki kazananı kim?
Öğrenciler mi?
O kadar azı hayalini kurduğu öğretim kurumuna ya da işe giriyor ki kazanan onlar demek çok
abartılı olur.
Veliler mi?
Kesinlikle hayır. Hem maddi hem de manevi yönden derin yaralar alıyorlar ve sonuçta hem
çocuğu ve hem de kendi mutlu olanların sayısı genele baktığınızda üçte bir bile değil.
Devlet mi?
Neresinden bakarsanız bakın en büyük zararı o görüyor. İstihdam odaklı eğitim yerine diploma
odaklı eğitim sırtına büyük yük bindiriyor ve eğitim için ayırdığı kaynaklar adeta heba oluyor.
Öğretim kurumları mı?
Devlet ya da özel hangisine sorsanız bu gidişattan memnun olanların sayısı yüzde 20’yi
geçmez.
Peki ya dershaneler ve yayıncılar?
Dışarıdan bakıldığında tek kazanan onlar gibi gözüküyor ama uzun süredir çok azı dışında onlar
da bu gidişattan memnun değil. Ciddi sıkıntılar var, çoğu kapısına kilit vurmak üzere. Çoğu da
borç batağında.
Ve hâlâ olup biteni hiç bir şey yokmuşçasına izlemeye devam ediyoruz.
Çok şeyler yapılabilir ama hiçbir şey yapılmıyor.
Barajları kadırıp üniversiteye girişi kolaylaştırarak belki birkaç yıl daha krizi öteleyebiliriz.
Peki ya daha sonra?..
Bu konulara şimdi kafa yormazsak ne zaman yoracağız?..
