Bugün ve özellikle de yarın, yine öğretmenlerimizin yaptıkları işin ne kadar kutsal, kendilerinin ne kadar değerli olduğu vurgulanacak, gönülleri okşanacak. Ama artık onlar söylenenlere değil, yapılana bakıyor.
Yüz binlerce öğretmeniz yıllardır tayin, aylardır da mülakatın kaldırmasını, özlük haklarının iyileştirilmesini bekliyor.
En ufak bir açıklama yok. Umarız bugün bu konularda akla takılan tüm sorular cevap bulur.
Yılda bir gün de olsa onları hatırlayıp "Siz bizim başımızın tacısınız" diyoruz.
Ya geride kalan 364 gün?
Peki varlıkları, yoklukları, çektikleri yeterince umurumuzda mı?
Öğretmenlerimizden öylesine duygu dolu mesajlar geliyor ki üzülmemek elde değil.
Onların samimi duygularından zerre kadar şüphe duymuyorum.
Bu yüzden köşemi bugün, öğretmenler için nutuk atanlara değil, onlara bırakıyorum.
- Marketten domates seçerken gösterdiğimiz özenin yarısını keşke geleceğimizi emanet ettiğimiz öğretmenlerimiz için de gösterebilsek.
- Öğretmenlik keşke Türkiye'de de insani yaşam standartlarına ulaştırabilen bir meslek olsa.
- Sesimizi çıkarmak için artık nefesimiz kalmadı.
- Ben de öğretmenim. 24 Kasım Öğretmenler Günü ile ilgili olarak Belediyemizin bir yemek düzenlediği haberi, davetiyeler aracılığıyla okulumuza da bildirildi. Fakat ne gariptir ki davetiyeler yalnızca kadrolu öğretmenler adına ayrı ayrı düzenlenerek yollanmış.
- Öğretmenler Günü geldiğinde, canım o kadar acıyor ki, bu acıyı bir de atama haberlerini görünce veya okuyunca duyuyorum.
- Sorarım size: Karnını zor doyuran, uçan kuşa borcu olan bir öğretmen nasıl kafasını toplar da dört dörtlük bir eğitim verebilir?
- En düşük öğretmen aylığı yoksulluk sınırının üzerine çıkarılsın. İş güvencesi olmayan öğretmenlere kadro verilsin. Karın tokluğuna çalıştırılan ücretli öğretmenlerin ücretleri iyileştirilsin.
- Hepimizin öğretmenlerimize kızdığı, kırıldığı, anlamadığı, anlatamadığı bazı sorunları olmuştur. Bazen bir veli olarak, bazen meslektaş olarak, bazen öğrenci olarak. Fakat bugünlerimizde emeği olan sevgili öğretmenlerimizi unutmayalım. Başka bir hediye istemez, bir kuru teşekkür onları çok mutlu edecektir.
- 1968'de, lisedeki bir saatlik ek ders ücretiyle 2.5 kilo et alınıyormuş. Peki ya şimdi?…
