80 sonrası üniversite sayımız 10’a, öğrenci sayımız 20’ye, üniversite mezunu sayımız 30’a, yabancı dil bilen sayımız 40, diplomalı gençlerimizin sayısı da 50’ye katlandı. Doğru mu? Doğru. Eksiği var, fazlası yok. Peki ya sonrası? Mutlu muyuz?..
Ülke olarak, gençler ve ebeveynler olarak en büyük hayalimiz, okumak, okumak, daha çok okumak, daha çok diplomaya sahip olmaktı.
Okullaşma oranlarımız zirve yaptı, bol bol da diplomamız oldu.
Peki o zaman niye hala mutsuzuz?
İşte bu noktada cevabı en çok merak edilen sorular:
. Son 10 yılda mezun olan üniversite mezunlarından ne kadarı istihdam edildi?
. Ne kadarı kendi alanıyla ilgili bir işte çalışıyor?
. Ne kadar asgari ücretin üzerinde maaş alıyor?
. Ne kadarı dünya standartlarında eğitim alıyor?
. Ne kadarı girdiği üniversiteden, aldığı eğitimden ve okuduğu bölümden memnun?
. Ne kadarı eğitim gördüğü alanda kendisini yetkin hissediyor?
. Ne kadarı mutlu ve gelecekten umutlu?..
Görünen o ki, sadece okumak, sadece diploma almak, sadece sayısal olarak büyümek yetmiyor.
Umarız bir an önce bunun farkına varır, kendimize yeni bir yol haritası çizeriz...
