Yaptığımız güzel işler yok mu? Fazlasıyla var. Son 100 yılda nereden nereye geldiğimiz ortada. Ama günü kurtarmaya yönelik öylesine sıradan hatalar yapıyoruz ki her şeyi gölgede bırakıyor. Örneğin 4+4+4, mülakat, atama takvimi, YKS, KPSS?
Bireysel yetenekleri geliştirme ve yaşam odaklı eğitim konusunda çok başarı örnekler varken hepsini çöpe attık.
Her öğrenciye aynı elbiseyi giydirmeye çalıştık, en acısı da diplomayla meslek sahibi olacağına inanıp sınav odaklı ezberci eğitim sistemini tek seçenek olarak çocuklarımıza dayattık.
Eğitim sisteminin bugünkü halinden rahatsız olmayanımız yok gibi.
Cumhurbaşkanı Erdoğan da dahil hemen herkes her fırsatta bunu dile getiriyor. Nasıl olması gerektiği konusunda ilgili tüm taraflar fikir beyan ediyor.
Peki bu yönde bir değişiklik söz konusu mu?
Evet demek mümkün değil.
“Böyle gelmiş, böyle gider” anlayışı iliklerimize kadar işlemiş.
Günümüz kuşlarında artık bir işe yaramadığını bile bile değiştirme yerine hala bu köhne sistemi savunmaya çalışıyoruz.
Çünkü böylesi daha kolayımıza geliyor.
MEB, YÖK, ÖSYM, Rektörler ve Okul Müdürleri, tabandan yani bilim insanlarından, öğretmenlerden, velilerden, öğrencilerden gelen sese kulak verseler, her şey çok daha kolay olacak ama onlarla muhatap olmamayı bir marifet sanıyorlar.
Oysa “istişare” etmek bizim kültürümüzün en temel özelliklerinden birisi.
En temel konularda bile başkalarında fikir almayı, atılacak adımın onları nasıl etkileyeceği ve en önemlisi de dünden bugüne yapılanlar ve projenin sürdürülebilirliği hep önceliğimiz olmuştur...
Eğitimde taşları yerli yerine oturtur ve ikinci yüzyılın gereklerine uygun yine bir anlayış oluşturabilirsek, bu diğer tüm alanlarda da etkili olacaktır.
Sorun bizlerde değil, sistemde.
Onu değiştirmek de bizim görevimiz.
Sistemin köleleri olmayalım, sistemler bize hizmet etmeli!
Bu o kadar zor mu?..
