Hasan dayım öleli neredeyse bir yıl olacak. İki kez rüyama girdi. İkincisi dündü. Rüyamda yaşadığını hatta iyileştiğini gördüm. Şaşkındım. Öldükten sonra nasıl olur da hayata geri döner diye düşündüm. Hem çok seviniyordum hem de yaşamla ölümün bu iç içeliğini sorguluyordum. Gördüğüm ilk rüyadan sonra da şöyle bir temennide bulunmuştum. Bu dünyadan ayrılan sevdiklerimizle keşke telefonla konuşabilme şansımız olsa da seslerini duyabilsek. Bu keşkemin altında dayımın o çok güzel sesini bir kez olsun duymak da yatıyor olabilir.
Bugün 30 Ağustos Zafer Bayramı. Haliyle aklıma, bu muhteşem zaferin mimarı olan Atatürk geliyor. Çocukluğumda Atatürk’ü de rüyamda görmüş, konuşmuştum. Dolayısıyla Atatürk’ü de telefonla arayıp sesini duymak için neler vermezdim.
O bizim milli kahramanımız,
Ölümsüz liderimiz,
Gözümüzün nuru,
Bugün de yarın da vazgeçemediğimiz,
Keşke biraz daha yaşasaydı dediğimiz,
Keşke ölümsüz olsaydı diye özlem duyduğumuz,
İyi ki bizim Atamız diye övündüğümüz bir şahsiyetti.
Amma velakin
Mirasına sahip çıkamadık.
Onun gibi çok çalışmadık.
Bilime, kültüre, sanata değer vermedik.
Onun dediği gibi zeki, çevik ve ahlaklı bireyler yetiştiremediğimiz için bu ulusun bir ferdi olarak utanç duyuyorum.
Atatürk’ü sadece çocuklarımız hak ediyor. Üç dört yıl kadar önce bir Kasım günü bir okulun yemekhanesinde kızım Pamira’yla birlikte yemek yiyorduk. Yemekhanede battal boy bir afiş asılıydı. Afişte Kasım ayı etkinliklerinin bilgileri yer alıyordu. Afişin bir karesinde de 10 Kasım’da düzenlenecek olan Atatürk’ü anma etkinliğinin bilgisi vardı. Afişi dikkatli inceleyen kızımın verdiği tepki beni benden aldı. Gerçek olması için canımı verirdim. Çocuksu bir düşünce, ancak ve ancak bu kadar güzel olurdu. Diğer etkinliklere gelen sanatçılara aldanıp şunlar döküldü dudaklarından büyük bir sevinçle: Baba, Kasım’da Atatürk geliyormuş!
Ah keşke gerçek olsa; ama ne mümkün! Şimdi düşünüyorum da gelip de ne yapacak? Bunca zaferler, bunca şehitler, yapılan onca devrimler ve atılımlar boşuna mıymış diye bir kez daha kahrından ölecek.
Rahat uyu Atam, sen elinden geleni yaptın. Biz seni haketmedik.
